Γραμμούα

Θώρε, Θεέ, το λυμπουρίν, έλα να κάμεις χάζιν

τζιαι τ’ άλλον πον’ πουπίσω του τζιαι τ’ άλλον που λουρκάζει,

πισωκολλούν τζιαι παρπατούν, ούλλα σε μιαν γραμμούαν,

τζιαι πάσιν, ούλα τα αρνιά, χώννουνται στην τρυπούαν.

Εσύ εν που διάταξες, ακούουν σου Εσέναν,

τα λυμπουρούθκια να ’ν’ μαννά, να μεν εν σαν εμέναν,

εμέναν εδιάταξες ούλλον να πασπατεύκω

να ππέφτω να σηκώννουμαι, πάλαι να ξαναρκεύκω,

εν μες στο Ευαγγέλιον, είπεν τα η φωνή σου

εν «κατ’ εικόναν», γράφει το, τζιαι «καθ’ ομοίωσίν» σου

είσαι Θεός μα έχασες, εστήσαν σου την κλάππαν

τζι αλλάξασιν τον άθρωπον, σε χαντομαλαππάππαν

αλλάξασιν το κτίσμαν σου, αλλάξαν μας τους τρόπους

αήκαν μόνον το κορμίν, δείγμαν που τους αθρώπους

φταίει τζι η καλωσύνη σου, Θεέ μου, παραδέχτου,

π’ αφήννεις τούντους τζιέγκενους να μας καταϊσιεύκουν

τους τραπεζίτες, λογιστές, παπάες, δικηόρους,

τα κόμματα, τους βουλευτές, κανάλια, τους εμπόρους,

Εξαπολύθησαν, Θεέ, εκάμασιν κοντράτον,

εκάτσαν στα ζινίσια μας, εσύραν μας πουκάτω,

θέλουν να είμαστεν αρνιά, στην μάντραν τους την μιάλην,

θέλουν να μας γαλεύκουσιν, να τρώσιν που το μάλιν,

θέλουν τον κόσμον λυμπουρκάν, ούλλους μες στην τρυπούαν,

να μεν αθρωποδείχνουμεν, να κάμνουμεν γραμμούαν.

Εσύ που είσαι στα ψηλά, κάμε μιαν δίτζιαν κρίσην,

δώσ’ τους καμμιάν κατραπατσιάν, να τους κουτρουμπελλίσει,

κάμε τον κόσμον όπως πριν, δώσ’ του ζωήν να ζήσει,

τζι όσοι εφάν που πάνω μας, η γη να τους τσιλλήσει.

Στυλλής Γιωρκήκαρφης

Πηγή: Εφημερίδα: ΕΝΩΣΙΣ (30 Αυγ 2014)