Άνθρωπε...τι κι αν κατοικείς σε πάγχρυσα παλάτια
μέσα σε κήπους κρεμαστούς ωσάν της Βαβυλώνος
δεν σου προσφέρουν τίποτα πλην στάχτην εις τα μάτια
τόσο που να σε αποσπούν του μέλλοντος αιώνος!...
Τι και αν έχεις πάνλευκα και μαλακά στρωσίδια
που προξενούν το θαυμασμό στον κάθε επισκέπτη!...
Τι κι αν κοσμείς το σώμα σου με αθέμιτα στολίδια
που είναι ριψοκίνδυνα από τον κάθε κλέφτη!...
Τι κι αν σου πουν πως πέτυχες, πλούτισες στη ζωή σου
κι ακόμα τι με πονηριά...πως δήθεν εξυπνάδα...
απέκτησες. Τόσα πολλά...πόσα θα πας μαζί σου;
Που φεύγεις τόσον άμεσα που σβήνεις σαν λαμπάδα;
Αν δεν προλάβεις για να πεις δυο λόγια μετανοίας
διά τα τόσα άρπαξες άδικα παρανόμως
με τόσο δόλο και ψευτιά κι επίμονου μανίας,
καλά, πες ότι πρόλαβες, αν δεν προλάβεις όμως;
Μην είσαι αδιάφορος το σήμα του κινδύνου
χτυπά για να αφυπνιστείς, θάνατος, τρόμος, φρίκη
και τα λιμνάζοντα νερά…μόνο βρωμιά σου δίνουν,
κάμε το παν επί της γης,
βρες τρόπους να απαλλαγείς…
τη Θεία καταδίκη.
Καλοκαίρης Νικόλαος (πρωτοπρεσβύτερος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου