Τι κόσμος ασυνείδητος να κάμνει τέθκοιαν πράξη,
στο δάσος να δια φωθκιάν χωρίς να τον πειράξει!
Είντα του φταίσιν τα δεντρά για να 'βρω συλλοούμαι,
τον νουν μου δέρνω, βασανιώ, τη νύχταν εν τζοιμούμαι.
Μα αντίς να κάμνουσιν κακόν, βρίσκω καλά να κάμνουν,
φέρνουν αέραν καθαρόν τζαι τα νερά εις τον τζαιρόν
μερόνυχτα να λάμνουν.
Μέρα νύχταν δουλεύκουσιν για το καλόν τ’ αθθρώπου, διούσιν τόσον πράσινον τζ'
εν ομορκιά του τόπου.
Ο άθθρωπος εν πόπρεπεν πόσιει τζαι νουν τζαι κρίσην, σαν το δικόν
του το μωρόν τον ίδιον τζαι το δεντρόν να 'ρτει να το γλεπίσει.
Τζ' όι να βρέθουντ' άθθρωποι να 'χουν τόσην κακίαν
να παν να κρούζουν τα δεντρά, χωρίς καμμιάν αιτίαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου