Μαρίνα Τακκίδη: Η Ποίηση για μένα είναι ανάγκη…………….. Είναι όλα αυτά που έχω μέσα μου, βαθειά στην καρδιά μου, στη ψυχή μου ……………..

Γεννήθηκε το 1939 στο Ριζοκάρπασο. Βίωσε δύσκολα παιδικά χρόνια και αναγκάστηκε σε ηλικία 21 ετών το 1960  να μεταναστεύσει   στην Αγγλία μαζί με άλλα μέλη της οικογένειάς της, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή.  Φύση ρομαντική, η ποίηση την κέρδισε και την υπηρετεί πιστά με απλότητα και λαϊκή στόφα.  Οι στίχοι της προδίδουν την απέραντη αγάπη της για την ιδιαίτερη πατρίδα της, την Κύπρο, τον Ελληνισμό και εκφράζουν τον άσβεστο πόθο της επιστροφής .  Μετά από 40 χρόνια στην ξενιτειά, επέστρεψε στη Μεγαλόνησο  στις 1^ο Αυγ του 2010. Από τότε,  γράφει ασταμάτητα και η πέννα της , αγαπητή στους συγχωριανούς της, της χαρίζει στιγμές ανείπωτης χαράς.  Κατορθώσαμε να επικοινωνήσουμε μαζί της και ύστερα από σύντομη συνομιλία, η κα Μαρίνα απάντησε στις ερωτήσεις μας,  ανοίγοντας την καρδιά και τη ψυχή της.

Την ευχαριστούμε πολύ!

1.     Γεννηθήκατε πριν από 75 χρόνια στη περιοχή της Καρπασίας. Μπορείτε να μας  μεταφέρετε νοερά στην γενέτειρά σας και να μας περιγράψετε την καθημερινότητά αλλά και σημαντικά γεγονότα της ζωής σας πριν αναγκαστείτε να εγκαταλείψετε την Κύπρο και να μεταναστεύσετε στην Αγγλία;

     Από το χωριό μου , το Ριζοκάρπασο έφυγα πριν από τον πόλεμο του 1974. Έφυγα στις 3 Αυγ του 1960, μαζί με τον τρίτο στη σειρά αδελφό μου για την Αγγλία και εγκατασταθήκαμε στο Λονδίνο. Να αναζητήσουμε μια καλύτερη μοίρα. Μια καλύτερη ζωή. Ο πατέρας μου είχε ήδη πεθάνει, ήμασταν μια πολυμελής οικογένεια, 5 παιδιά. Ο μεγάλος μου αδελφός, είχε  μεταναστεύσει το 1953. Ο πατέρας μου ήταν πρεσβύτερος στην Εκκλησία και είχε την ευτυχία, τουλάχιστον πριν πεθάνει να στεφανώσει τον πιο μεγάλο αδελφό μας αλλά και να βαφτίσει το πρώτο του εγγονάκι. Ήταν πολύ μεγάλη η χαρά του. Όπως σου είπα, ήμασταν πολύ φτωχή οικογένεια και ζούσαμε με τον μισθό του πατέρα μου που την εποχή εκείνη ήταν μόλις 5 λίρες τον μήνα. Είχε βέβαια και τα τυχερά του ως πρεσβύτερος. Σκεφτείτε όμως ότι έπρεπε να ζήσουμε 7 άτομα. Έτσι αποφασίσαμε να φύγουμε με τον αδελφό μου στην Αγγλία και αργότερα μας ακολούθησε και ο παντρεμένος αδελφός μας.

2.     Το 1960 λοιπόν σε ηλικία 21 ετών  πήγατε με την οικογένειά σας στην Αγγλία.  Δεν ακολουθήσατε σπουδές. Από την μια η φτώχεια και από την άλλη ο αγώνας για την επιβίωση σας στέρησαν την δίψα για μάθηση. . Μας είπατε όμως ότι πήγατε σχολείο μέχρι και την Πέμπτη τάξη.

     Ο πατέρας μου πέθανε την 1^η Μαίου του 1960. Μετά όπως σας είπα, έφυγα μαζί με τον αδελφό μου στην Αγγλία. Μέχρι και την Τετάρτη τάξη του Δημοτικού Σχολείου, θυμάμαι πως ήμουν αριστούχα μαθήτρια. Πολύ καλή. Στην Πέμπτη όμως τάξη  συνέβη κάτι αναπάντεχο. Από τις 35 μαθήτριες της τάξης, μόλις 5 προβιβαστήκανε ενώ οι υπόλοιπες 30 έμεινα στην ίδια τάξη. Μέσα σε αυτές ήμουν και εγώ. Η μητέρα μου όπως ήταν φυσικό θύμωσε πολύ. Όμως προχώρησε ακόμα παραπέρα και δεν μου άφησε να πάω ξανά στο σχολείο. Με αποκάλεσε ψεύτρα, μου φώναζε ότι δεν διάβαζα γι  αυτό και έμεινα στην ίδια τάξη. Το πρόβλημα όμως ήταν αλλού.   Η δασκάλα μας είχε ξεμυαλιστεί με κάποιο συγχωριανό μας , έμεινε έγκυος και ξέσπασε στην δουλειά της με κακά αποτελέσματα για όλους μας.

       Η Διευθύντρια του σχολείου αντέδρασε. Ήρθε στο σπίτι παρακάλεσε την μητέρα μου να με στείλει ξανά στο σχολείο αλλά δίχως αποτέλεσμα. Μάλιστα είπε στην μητέρα μου να με στείλει στην προγυμνασιακή εκπαίδευση αλλά ήταν ανένδοτη. Η μητέρα μου επέμενε πεισματικά στο όχι της. Αυτό μου στοίχισε πάρα πολύ.

3.     Η ποίηση όμως σας κέρδισε. Από μικρή γράφατε ποιήματα. Οι δικοί σας, το περιβάλλον που ζούσατε το γνώριζαν αυτό;  Τι σας οδήγησε να ασχοληθείτε με την ποίηση;

      Ναι! Η Ποίηση μου άρεσε πολύ.  Έγραφα, τα διάβαζα τα ποιήματά μου, ξανά και ξανά. Μου άρεσε τούτο. Οι δικοί μου δεν ήξεραν τίποτα. Εξάλλου τα κρατούσα μόνο για μένα.  Από την φύση μου ήμουν και είμαι ρομαντική. Νομίζω πως και αυτή η διάθεση  μαζί με την μικρή φαντασία που διέθετα με οδήγησαν στην αγκαλιά της ποίησης.  Με ενέπνεε το περιβάλλον μου: Η Φύση, η Θάλασσα, το βουνό, όλα αυτά…..

4.                 Θα θέλατε να μας πείτε τι σημαίνει ποίηση για εσάς;

Η Ποίηση για μένα είναι ανάγκη.  Είναι μια μεγάλη ανάγκη έκφρασης . Είναι όλα αυτά που έχω μέσα μου, βαθειά στην καρδιά μου, στη ψυχή μου και δεν μπορώ να τα πω αλλιώς παρά με στίχους.  

5.     Τα ποιήματά σας είναι ποτισμένα από την αγάπη σας για την Πατρίδα, την γενέτειρά σας. Μιλάτε συχνά για ελευθερία, ειρήνη, επιστροφή. Αλήθεια πόσο εφικτό είναι αυτό ή κανακεύατε την ελπίδα και το όνειρο μήπως και γίνει πραγματικότητα;

        Έτσι εκφράζεται η αγάπη μου, με την ψυχή μου για τον τόπο μου, το χωριό που γεννήθηκα, για την πατρίδα μου, για τους ανθρώπους  της, για τους συγχωριανούς μου. Αγαπώ τον τρόπο που ζούσαμε, που ζούμε. Τα ποιήματά μου μιλούν πάντα για τον πόθο της επιστροφής, για την μεγάλη εκείνη μέρα που θα ζήσει ο κάθε πρόσφυγας. Εκείνα τα χώματα, είναι ελληνικά, είναι δικά μας χώματα, όχι τούρκικα.

Ναι το όνειρό μου είναι να δω την Κύπρο ενωμένη και ελεύθερη. Να πάω στο χωριό μου, στο σπίτι που γεννήθηκα και τότε ας πεθάνω ήσυχα και ευτυχισμένα. Αυτή είναι η κρυφή μου επλίδα, το δικό μου όνειρο.

      

6.     Έχετε γράψει πάνω από 1000 ποιήματα. Όπως και να το δει κανείς είναι μια κληρονομιά. Έχουν δημοσιευτεί σε κάποια περιοδικά, εφημερίδες; Σκεφτήκατε ποτέ να τα εκδώσετε; Αν όχι όλα τουλάχιστον ορισμένα ύστερα από κάποια επιλογή που θα γίνει;

      Έχω γράψει πάρα πολλά ποιήματα. Αν είναι χίλια; Ίσως και παραπάνω. Δεν έκατσα ποτέ να τα μετρήσω.  Δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ σε εφημερίδες ή περιοδικά της Κύπρου. Φυσικά και θα ήθελα να εκδοθούν  αλλά τώρα λόγω  οικονομικής  κρίσης είναι αυτό αδύνατο. Τα τελευταία μάλιστα χρόνια δεν μπορώ να δουλέψω, πάσχω από  διαβητική νευροπάθεια και ακολουθώ σχετική θεραπεία. Το κόστος της θεραπείας είναι υψηλό και δυο εγχειρήσεις που έκανα με πήγαν αρκετά πίσω οικονομικά. Είμαι 75 χρονών, και σε λίγο μπαίνω στα 76. Γεννήθηκα το 1939! Τι άλλο να περιμένω;

7.     Οι συγχωριανοί σας πως σας αντιμετωπίζουν ; Έχουν να κάνουν με μια λαϊκή ποιήτρια της Κύπρου; Αισθάνεστε έτσι εσείς;

      Με τους συγχωριανούς έχω πολύ καλές σχέσεις. Μ΄ αγαπούν και εγώ τους  εκτιμώ αφάνταστα. Πιστεύω να είμαι και εγώ αγαπητή μέσα από τα ποιήματά μου.

8.     Ασχοληθήκατε καθόλου με την γραφή τσιατιστών;  Αν όχι γιατί ; Αν ναι μπορείτε να μας στείλετε κάποιους στίχους στα τσιατιστά;

  

 Τα τσιατιστά με απασχόλησαν πολύ λίγο. Έγραψα κάποιους στίχους, άρεσαν αλλά μέχρι εκεί.

πεγω ειμαι καρπασιτησσα

 και με καρδια μεγαλη

και το χρκο μου εχωτο

κωρονα στο κεφαλη 

9.     Διαβάζετε σύγχρονους Κύπριους Ποιητές; Έχετε ξεχωρίσει κάποιους από το σύνολο των ποιητών της Μεγαλονήσου; Πιστεύετε στις δυνατότητες τις Κυπριακής Ποίησης

     Δεν έχω διαβάσει ποιήματα από τους μεγάλους ποιητές της Κύπρου. Λαϊκούς  ποιητές στο διαδίκτυο έχω διαβάσει τον Χαμπή Αχνιώτη , τον Κυριάκου Τριχινά και ορισμένους άλλους. Πιστεύω στην δύναμη της Λαικής  Κυπριακής Ποίησης.  Βγάζει όλη την δύναμη του λαού μας.

10.    Το πρώτο σας μεγάλο ποίημα αναφερότανε στον Γρηγόρη Αυξεντίου αλλά και στον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Γιατί; Οι αγώνες που έδωσαν για την Κύπρο ήταν αυτές που σας ενέπνευσαν;

            Δεν γνώριζε τίποτα για την ζωή του Γρηγόρη Αυξεντίου. Ζήτησα από το σωματείο που ανήκα να μου φέρουν πληροφορίες για την ζωή του. Εφημερίδες.  Έκατσα διάβασα για την ζωή του και κατάφερα να βγάλω το ποίημα. Ύστερα, θυμάμαι πολύ καλά, μου ζήτησαν να κεντήσω τη σημαία του σωματείου με χρυσά γράμματα και να πάμε στην υποδοχή του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου που επέστρεφε από την εξορία του στις Σεϋχέλλες. Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα γιατί έπρεπε να παραδώσω την σημαία στις 5 το πρωί.  Ήταν μοναδικές στιγμές. Δεν  υπήρχαν θέσεις  πουθενά, αλλά εμένα με πήραν μαζί τους αφού είχα κεντήσει την σημαία.

Σας παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το ποίημα για τον Γρηγόρη Αυξεντίου:

Στον θρυλικό Γρηγόρη Αυξεντίου

Τιμή σε σένα Γρηγόρη μας δαφνοστεφανομένε σε σένα τιμή

Του Μαχαιρά Σταυραετέ ανάθρεμμα της Λύσης

Για την πατρίδα πόθησες το αίμα σου να χύσεις

Επειδή ένας προδότης ένας άθλιος φονιάς

Θέλησε για να λουμήσει μες τα χέρια του παράς

Έτρεξε για να προδώσει ονόματα τόσο ιερά

Και αυτά κατοικούσαν στα βουνά του Μαχαιρά

11. Πιστεύετε ότι σήμερα αγωνιζόμαστε με άλλα μέσα βέβαια,  αλλά το ίδιο δυναμικά για την Κύπρο μας

     Δεν νομίζω , αν και δεν θέλω να το πιστέψω , ότι είμαστε ενωμένοι όσο παλαιότερα. Γίναμε χίλια κομμάτια, δεν είμαστε όπως παλιά

12.         Ζείτε στην 8η δεκαετία της ζωής σας. Ζήσατε μια ενδιαφέρουσα ζωή όσο καταλαβαίνω δηλαδή, μέχρι και σήμερα. Μέχρι πότε θα έχετε το κουράγιο να γράφετε. Ο ποιητής δεν σταματά ποτέ;

Όσο η καρδιά μου θα χτυπά ,δεν θα σταματήσω ποτέ να γράφω και να εκφράζομαι μέσω των στίχων. Να γράφω για τον τόπο μου, για το χωριό μου για ότι αγαπώ, για τα παιδιά μου, για τα παιδιά όλου του κόσμου.  Όσο έχω μέσα μου αυτό τον παλμό, αυτό το κουράγιο θα συνεχίζω……..

Σας ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία στις σελίδες σας.