[αραες που τζιηδκιαζουσιν] / Τρίγγης Κώστας

αραες που τζιηδκιαζουσιν
την νυκτα οι οσσιες μας
που ππεφτουν για να πνασουσιν
περκιμον τζι ησυχασουσιν
στον αδην οι ψυσιες μας

τοσες ψυσιες συναμενες
σγιαν του ουρανου τ στερκα
π ο χαρωντας κουβαλησεν
με τα δικα του σιερκα

ψυσιες που τες εσορωψεν
στο δκιαβα τζιαι στον χρονο
τζι αφηννε παντα πισω του
την λυπη τζιαι τον πονο

καθε φορα που δκιαλλασεν
στη γη περιπατουσεν
διχα να δειχνη ελεος
τον θανατο σκορπουσεν

μιτε μιτσιους αγνωριζεν
με γερους με σκαπουλλους
μιτε αρκωντους για φτωχους
αφεντες μα με δουλους

το καθε πλασμαν εις την γη
εσιη την σταλαμην του
δκιατου θεου του την ψυσιη
στο χωμα το κορμιν του

εσιη δικον του ριζικον
μοιρα τζιαι πεπρωμενο
τζιαι το δικον του μερτικον
που το θεον γραμμενο

κωστας τριγγης 

αγιος επικτητος 

κερυνειας