Τα χαμόγελα τους είναι καλά κρυμμένα,
σε ναφθαλίνη χρόνια.
Στην αρχή τα κρεμούσαν στα χείλη της αθωότητας.
‘Ύστερα, σιγά σιγά αλλοιώνοντας τις σκιές τους,
τα σχημάτιζαν περίτεχνα,
προσεγμένα σε καλούπια πήλινα,
σε ντουλάπια που κληρονόμησαν
για στιγμές που θα έρχονταν,
για να είναι ευχάριστοι, θελκτικοί
και μη παρεξηγημένοι.
Μόνο που η οσμή δεν φεύγει, σε προκαλεί.
Δεν εκδιώκει μονάχα τον σκόρο.
σε ναφθαλίνη χρόνια.
Στην αρχή τα κρεμούσαν στα χείλη της αθωότητας.
‘Ύστερα, σιγά σιγά αλλοιώνοντας τις σκιές τους,
τα σχημάτιζαν περίτεχνα,
προσεγμένα σε καλούπια πήλινα,
σε ντουλάπια που κληρονόμησαν
για στιγμές που θα έρχονταν,
για να είναι ευχάριστοι, θελκτικοί
και μη παρεξηγημένοι.
Μόνο που η οσμή δεν φεύγει, σε προκαλεί.
Δεν εκδιώκει μονάχα τον σκόρο.
Αθηνά Τέμβριου, «‘Ηλιος και Άνεμος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου