Δεν μου έμελλε να παραδοθώ,
γι’ αυτό δεν έκανα να φύγω.
Παρέμεινα.
Τι κατάρα Θεέ μου οι φόβοι…
Το τίμημά τους, η ίδια η ζωή.
Ημέρα Όγδοη
Πως βασιλεύει στις καρδιές των ανθρώπων
η μάνα γλώσσα…
Πάντα όταν γαμογελάνε οι άνθρωποι
στη γλώσσα τους μιλάνε.
Ημέρα Ένατη
Το παιδικό της χαμόγελο
με ανάγκασε σχεδόν, να χαμογελάσω.
Μετά χαθήκαμε σαν συνηθίζεται
στις πρωινές διαδρομές
των επιβατών.
Ημέρα Δέκατη
Τούτο το Αυγουστιάτικο πρωινό
θυμήθηκα εσένα αγαπημένη.
Σε συναντούσα παντού στις μέρες μου,
κάθε που αντίκριζα την ομορφιά.
Κάνει ψύχρα έξω.
Ένιωσα το δέρμα μου
σαν νιώθω την ψυχή μου
μετά από κάθε δικό σου ταξίδι.* Πίνακας του Στέφανου Νεάρχου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου