Οι μέρες τ’ Αυγούστου [Ημέρα Δέκατη Όγδοη---Ημέρα τριακοστή πρώτη]

Ημέρα Δέκατη Όγδοη

Πέρασα μέσα από τα ερείπια.

Αλήθεια πόσοι πιστοί θα πέρασαν

εκείνη την πόρτα πρωτοσκέφτηκα.

Τώρα το μόνο που είχε απομείνει

ήταν η πέτρινη καμάρα…

Φύγαμε γρήγορα,

σαν τον χρόνο που δεν χαρίζεται.

Ρομαντική η φθορά του τοπίου

μα η πόλη γιόρταζε

και μας καλούσε.

Ημέρα Δέκατη Ένατη

Σκέφτομαι τις μέρες που πέρασαν

κι αυτές που είναι να ’ρθουν.

Το βλέμμα μου στους δρόμους

το προσπερνούν χιλιάδες

και γω το ίδιο κάνω.

Κάναμε στάση όπου νιώθαμε όμορφα…

Δεν ξέρω,

ίσως αυτή την άποψη

έπρεπε να ’χαμε και για τη ζωή.

Ημέρα Εικοστή

Το βράδυ κοιμόσουν και σε φίλησα.

Το ’ξερα πως θα μας χώριζαν

οι τόποι κι χρόνοι.

Κρίμα, σε τούτη τη σκοτεινή γη

ένα δικό μου φωτεινό πλάσμα

έμελλε να ζει, να μεγαλώνει,

να ονειρεύεται…

Κυρίως, μακριά από μένα.

Ημέρα Εικοστή πρώτη

Η αναμονή του αποχωρισμού δύσκολη.

Με περιμένουν τόσα

κι αφήνω άλλα τόσα πίσω μου.

Η πανσέληνος δεσπόζει απ’ το παράθυρό μου.

Ανταλλάζουμε βλέμματα,

της λέω τα μυστικά μου.

Υπόσχεται πως το ίδιο πιστά,

με την πλήρωση των ημερών

θα ξανάρθει να με βρει.

Ημέρα Εικοστή Δεύτερη

Κάθε που επιστρέφω απ’ τα ταξίδια

η απουσία σου

βασανιστικά αισθητή.

Ήσουν ο πρώτος λόγος του γέλιου μου.

Ήσουν ο πρώτος σταθμός.

Ήσουν όλα όσο με δένανε με την Ιθάκη μου.

Ημέρα Εικοστή Τρίτη- Ημέρα Τριακοστή

Ημέρες προσγείωσης.

Ημέρες σιωπής.

Έτσι γευόμουν πάντα τις επιστροφές.

Ημέρα τριακοστή πρώτη

Θεέ μου να ’ταν οι μέρες τ’ Αυγούστου διπλές

να προλαβαίναμε να χαιρετήσουμε τις αγάπες του καλοκαιριού,

να εκπληρώναμε το ανεκπλήρωτο,

να ζούσαμε τα φεγγάρια αγκαλιά δυο φορές.

Να μην μας έβρισκε ο Σεπτέμβρης τόσο γρήγορα

σε αδειανά σεντόνια με τ’ άρωμα του καλοκαιριού…