ΕΥΠΛΟΙΑ / Τουμάζου Ανδρούλα

Κάθε νύχτα ακουμπώ το όραμά μου

στο ευρύ σου στέρνο

- πόσο μ' αρέσει -

ονειροδόχη πλεγμένη με φως φεγγαριού

και γαλάζια κλωστή

σε διάφανους ήχους αφάνειας και

προσμονής

πλουμισμένη με πολύσημα επίθετα

παράσημα ονόματα

νανουρίζεις τις προσδοκίες μου

επί των υδάτων

Κάθε νύχτα ακουμπώ το όραμά μου

στο ευρύ σου στέρνο

- πόσο μου λείπει -

λίμνη αρμυρή η ψυχή και το σώμα μου

δίχα σου

Ανοίγω την πόρτα της θάλασσας

Ζωντανεύω τους ίσκιους

Ζωντανεύουν καρδιές στοιχειωμένες

στους προμαχώνες καθώς μάχονται

σαρακηνοί στις επάλξεις

ήλιος κι αέρας

Κάθε νύχτα σ' ακολουθώ

πρωραίο της εύπλοιάς μου έμβλημα

Εξάγγελε της μέρας

Ακουμπώ σε σπασμένες αψίδων δεήσεις

σε ικεσίες παλίντονων τόξων

Αναζητώ διαβάσεις ελπίδων

πελεκημένες ατλαντίδες πέτρες

ουράνιου θόλου

ζωηφόρους νεκρών θαλασσών

Κάθε νύχτα τα απελεύθερα χέρια μου

σκόνη από πλάκες ιερού συλημένου

μαζεύουν

στο σπίτι του εχθρού μου τη ρίχνω

αρά

ξορκισμό του κακού

τις τυμβώρυχες ώρες που όσοι

με αλυσίδες δεμένοι

ανυποψίαστοι της Αθανασίας

ψάχνουν θησαυρό ν' αποσπάσουν

από σπλάχνα λεοντόθυμα

Όσοι δίχως φτερά φυλακίζουν

με φωτιά και με σίδερο το όνειρο

Ίδια η μοίρα ανθρώπων και τόπων

Εν δυνάμει -το ξέρεις- θα βρίσκεται

η αγάπη

στο ακριβότερο μόριο της κρυστάλλινης

ουσίας μου

κι ας χρειαστεί έτη φωτός αμέτρητα

να φτάσει

στον γαλαξία της αναγέννησής της