έφευγαν
ελάτε, πίσω
τις καλούσα, ελάτε μέσα μου
μιλήστε
ο γδούπος τους
κενός του πουθενά
και δίχως
λόγια πύκνωνε ο θάνατος […]
(σ. 8)
**
Πονούσε το
άδειο μου οστέινο κουφάρι.
Το ακατοίκητο
κενό του σφάδαζε […]
Έμοιαζα με
ξυσμένο πιθάρι
εκατό χιλιάδες
αιώνες αφημένο στο διαρκή ήλιο
Στέγνωσα.
Όλα ρουφήχτηκαν […]
Νυχτώνει
μαύρο.
(σ. 10)
**
[…] Από το
παράθυρο μπαίνει κάθε πρωί μια μέρα
κι ένας προδότης.
Μαζεύει τα
σύνεργα σαν καλός φίλος που βοηθάει […]
Όσες φορές
δοκίμασα να κλείσω έξω τον προδότη
απέτυχα.
(σ. 13)
**
Αποστρέφομαι
τις μέρες δίχως κίνδυνο.
Σπουδάζω πάντα
πώς να αχρηστεύω ύποπτες δοσοληψίες,
ληγμένες
ιστορίες και αυταπάτες.
(σ.15)
**
Η
ναρκοσυλλέκτρια εκστρατεύει
με όλη την ψυχή της.
Κατάφορτη.
Διαθέτει σύνεργα για τις καρδιές των άλλων
μόνο.
Θέλει ένα βάρος να διασχίσει
διάφανα τοπία ουρανού.
Και να μην είναι φυγή.
(σ.52)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου