Από το ημερολόγιο των ελαχίστων (απόσπασμα) / Ευφροσύνη Μαντά-Λαζάρου

Με φυλακίζουνε τα όνειρά μου
Τις νύχτες βγάζουν μάτια κλαδιά
περικοκλάδες αναφιλητά
Αδύνατο σου λέω να γλιτώσεις από όνειρα
Σχέδια ανεκπλήρωτα
τα έκανες εαυτό σου
Βγάλε το δέρμα σου αν χρειαστεί
Να τα διαχωρίσεις.
Εκείνα όνειρα να σε ντύνουν
Να ξορκίζουν το φόβο σου
Κι εσύ ΕΣΥ
Γιατί κοίταξα βαθιά στα μάτια σου
Και σε είδα

……………………………………..

Μόλις συνάντησα τον εαυτό μου
Τι κρίμα που του αντιστέκομαι ακόμη

Είμαι κοχύλι στην έρημο της κλειστής καρδιάς σου
Γίνομαι κορυδαλλός στο κλαδάκι της αγάπης σου
……………………………………………………
Θα σου έρθω με τη βροχή
Λουσμένη στα φιλιά της
Για να μην δεις τα δάκρυα στην άκρη των βλεφάρων μου
Κι αν πάλι η βροχή κάνει αδιάβατους τους δρόμους
και δεν με φέρουνε κοντά σου
θα στεγνώσω το δάκρυ με τα χάδια του ήλιου,
που θα κάνει χρυσούς τους καρπούς μιας γης γενναιόδωρης,
που ποτίστηκε τόσο πολύ
………………………………………………
Φύλαξέ με. Ξοδεύομαι πολύ

Τουλάχιστον βάλε με στο κρασί σου
Θα μεθύσω την καρδιά σου
για να γίνω το οργανάκι του πόθου της
που θα κινεί όλα τα έργα της ζωής σου
Κι ας μην το ξέρεις
……………………………………….

Με ξενυχτάνε τ’ αστέρια, το φεγγάρι κι οι αναμνήσεις του μέλλοντος
Του δικού σας μέλλοντος, που το κοιτάζω στοργικά
Που το κοιτάζω τρυφερά από την παρελθούσα θέση μου
Ο χρόνος μαλακώνει, μου κλείνει συνωμοτικά το μάτι.
Κάποτε δεν θα θυμάσαι.
Κι εγώ ο πανδαμάτωρ χρόνος δίχως τη μνήμη σου δεν θα υπάρχω
Σε βεβαιώνω αγαπημένε απόντα
Δεν είμαι μελαγχολική.
Οι απουσίες φωτίζονται με το χαμόγελο της ψυχής
Που απ’ το υστέρημα της ευτυχίας της χαρίζει
γενναιόδωρα
Είναι μοναχική ιστορία η ζωή
…………………………………………………………………………………….

Μπορεί να είναι η αγάπη σου αυτά τα πλαγιασμένα κρίνα των λέξεων σου
Λινά και βαμβακερά πουκαμισάκια για το καλοκαίρι μας
Μπορεί να είναι η αγάπη σου αυτές οι ανθισμένες ομπρελίτσες
που σφυρίζεις με ανεμελιά σκέπη τη σκέπη τους μες τη βροχή
καλά να μας φυλάξουνε στεγνούς από το παγωμένο αιφνίδιο


Θα σου χαρίσω μια σφενδόνη αν μάθεις να κελαηδάς
Θα μπορείς να κυνηγάς τα όνειρα σου που νυκτοπορούν
φορώντας κίτρινες κάλτσες πράσινα ζεστά κασκόλ
παπούτσια γεμενιά στις σκανταλιές τους
πολιορκούν τις τρυφερές εκφορές της αγάπης μου
Αλλά αν μάθεις να κελαηδάς τα όνειρα σου που υπνοβατούν
θα γίνουν ματοτσίνορα στα γελαστά μου μάτια
…………………………………………………………………………..

(  βραβεύτηκε με Β΄ βραβείο στους Πανελλήνιους Δελφικούς Αγώνες Ποίησης 2009)