Γυναίκα της Μεσογείου / Ευφροσύνη Μαντά-Λαζάρου

Δεν είμαι άξια να χαιρετώ τον ήλιο

με ρούχα που απλώνω στον καλό καιρό

καθαρά και μυρωδάτα,

πλυμένα σε σκάφη πλυντηρίου καλού;

ή να σας υποδέχομαι με τα λουλούδια που καλλιεργώ

και τα μυριστικά της γλάστρας;

Επιτέλους γυναίκα είμαι κι εγώ της Μεσογείου.

Και πώς συμβαίνει να χαιρετώ το φως

μέσα από λάμψεις και κρότους

σαν παιγνίδι με χάντρες θανάτου

μια μια τις πατώ εξαντλώντας

απώλειες, ωρολογιακές βόμβες,

παγιδεύσεις, πλάνες•

στο τέλος γυμνός τόπος θα μείνει

το πεδίον στη ζώνη ευθύνης μου.

Κι όταν νομίζω κοντά είμαι,

το άλλο βράδυ ονειρεύομαι αμμοθύελλες

στεγνώνει ένα τοπίο από λευκό αλάτι

κι όπου πυκνώνει πήζει τους όγκους των φόβων μου

σε φιγούρες ανθρώπων δικών μου.

Με έχει τρομάξει το θάρρος μου

Κι οι πλάνες μου στη γεωπονική•

δεν φυτεύεται η έρημος, πόσο

μάλλον το αλάτι.