«Πλανόδιος στα Σύνορα της Εδέμ» Μικρό απόσπασμα από την υπό έκδοση Ποιητική Συλλογή του Ποιητή Ανδρέα Τιμοθέου

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟ, ΜΗΝΑ ΑΥΓΟΥΣΤΟ, 
                                                                     στη Ναδίνα Δημητρίου

Τα βράδια περπατώ ξυπόλητος
στις στέγες των ανθρώπων
κι αναζητώ στις καμινάδες τους
σημάδια των ψυχών τους.
Ανταποκρίνονται όσοι αγάπησα,
κι ύστερα πλάθουν εικόνες αστρικές.
Απόψε πρόσθεσα και τη δική σου
στην καθιερωμένη διαδρομή,
μια στάση άκρως απαραίτητη.
Αλήθεια, πώς σ’ αναγνώρισε ο πατέρας σου
μικρή μου Νάντια;
Ναδίνα ή Εκάβη;
Και εκείνο το σπλαχνικό
μικρό αγόρι σου
έσκυψε μια στιγμή στα μάγουλά σου;
Φίλησε τα δάκρυα της νιότης σου
και της πικρής σου μνήμης;
Κι έπειτα, τον χρόνο της λήθης 
τον συνάντησες ποτέ,
τον έκανες και εκείνο στίχους;
Εμείς ανάμεσά του ανταμώσαμε,
δεν ξέρω αν το θυμάσαι.
Σε κάποιο μεσουράνημα
ίσως ξαναβρεθούμε…

***
ΕΠΑΦΗ 
                                                στην Ελενα Τουμαζη

Τόσοι παλλόμενοι κόσμοι
και γω να σου μιλώ για άστρα,
παραμονές θανάτου και σιωπής
πικρή επίγνωση της νιότης.
Κι όμως δεν νανουρίζονται οι ψυχές
καμιά φορά μονάχα, κλείνουνε τα μάτια…

***

ΚΟΙΤΑΓΜΑ Ι 
                                                 στη Φροσούλα Κολοσιάτου
Οι αττικές της λέξεις
αγωνιούν για τον τόπο της
συστήνουν αγώνες 
και μαύρα ποιήματα. 
Η φιλόξενη γη της 
χάδι μητέρας
δίχως φιλί.

***
ΚΟΙΤΑΓΜΑ 
                                                           στην Ευφροσύνη Μαντά Λαζάρου

Το Λαζάρου της πάει.
Σαν γνήσια κόρη του Λάζαρου
έμαθε καλά πώς είναι ν’ ανεβαίνει
και πώς να κατεβαίνει.
Το Μαντά της πάει.
Αν αφαιρέσεις το ταφ του τάφου
μένει καθάριο το Μανά.
Το Ευφροσύνη, κι αυτό της πάει
σαν το κρατά κυρίως
τις ώρες της γαλήνης.

***
ΕΚΑΒΗ 
                                                          στην Ανίτα Σαντοριναίου

Κυοφορείς την αλήθεια μιας ψυχής
που έμελλε να γίνει ουρανός και μελάνι
μες στους αλύτρωτους χρόνους.
Κυοφορείς την αθάνατη ελπίδα
των άχρωμων στιγμών
μιας ζωής με όλα τα στερητικά της
αλύτρωτης
αβέβαιης
άγνωστης
μα κυρίως αληθινής.
Το ψέμα άλλωστε ήταν μονάχα
θέμα επιβίωσης…
Λίγο σαν το χειροκρότημα
σύντομο
στιγμιαίο
και μονίμως παρελθοντικό.
Ένα μικρό θανατικό, η σιωπή που μένει
και οι ζωές ακολουθούν,
πιστές στις σκιές τους.