Μαριονέτα / Ανδρέου Ειρήνη

Πώς περάσανε τα χρόνια
και δεν πρόλαβα να ζήσω..
συρματοπλέγματα με ζώναν ...
αλήθεια, τι να νοσταλγήσω;

Οι πίκρες πιο πολλές απ' τις χαρές
κι αυτές συνήθως ψευδαισθήσεις.
Τις επλαθα τις πιο πολλές φορές
χωρίς αγάπη πώς να ζήσεις ;

Τα άσχημα τα έκανα ωραία
αντί να τα ποδοπατήσω
και στο φινάλε έφτασα μοιραία
το είναι μου στο έλεος ν αφήσω.

Πυγμή δεν είχα το ξέρω έφταιξα
μιας μαριονέτας τον ρόλο έπαιξα..
με χόρευαν και παρακολουθούσα
τους θεατές που όλο γελούσαν..

Κόβονται ξάφνου τα σκοινιά
σωριάζομαι στον πάτο..
τσάκισα σαν την καλαμιά
και τ' όνειρο φευγάτο...

Χίλια κομμάτια κόπηκα
σκορπίστηκα στ' αγέρι
μονάχη μου σηκώθηκα
χωρίς ούτ' ένα χέρι..

Τα μάζεψα, τα κόλλησα
και στάθηκα στα πόδια..
δάκρυ το χώμα πότισα
και φύτρωσε με ρόδα..

Ρόδα ψυχής, ρόδα καρδιάς
ρόδα ευωδιασμένα
το διάβα μου έστρωσαν μεμιάς...
πέτρα στα περασμένα...

Εκεί βαδίζω σταθερά
και όχι κρεμασμένη
σ' αρρωστα, μίζερα μυαλά
ψυχής και σάρκας πορωμένης....

Απόσπασμα απ το βιβλίο  "της ψυχής μου τα κομμάτια"..