Όσο ανθίζουν μυγδαλιές / Ανδρέου Ειρήνη

Mια πρέζα γύρη έκλεψα απ' την Άνοιξη
με λίγο νέκταρ απ' τους ανθούς της
και στο Φθινόπωρό μου τ' άπλωσα 
να διώξω τις ρυτίδες της ψυχής μου
(ίσως και του προσώπου μου.. ίσως..)
Μια πεταλούδα ειρωνικά υπομειδίασε
φλερτάροντας με νάζι ρόδινο ανθό,
γλυκό κι ωφέλιμο να έφτιαχνε καρπό..
Κύκλος είν' η ζωή πεταλουδίτσα μου .
Κάποτε άνθιζα και κάρπιζα κι εγώ....
Τώρα μαζεύω όση Άνοιξη μπορώ
μες στην ψυχή μου να κρατήσω
πριν έρθει ο Χειμώνας με τις μπόρες
και με ρυάκια βαθιά την αυλακώσει...
Πάντα μάζευα και θα μαζεύω γύρη
απ' τις Άνοιξες για να΄χω τους Χειμώνες.
Τι νόμισες, πως κάτω θα τα βάλω;
Εμ, δεν με ξέρεις καλά πεταλουδίτσα..
Ξέρεις πόσοι Χειμώνες με γονάτισαν ,
πόσες φορές μαρκώσαν τα φτερά μου,
πόσες φορές σε νάρκη έπεσα βαθιά
που της ψυχής μου σκορπιστήκαν οι ανθοί
κι ατρύγητοι σαπίσαν οι καρποί της,
γίναν τροφή στα τρωχτικά τ΄αηδιαστικά
που τρών αλήθειες και ψυχές μα και ζωές......
Ξέρεις πόσες φορές πέθανα κι αναστήθηκα;
Μα ....
Όσο ανθίζουν μυγδαλιές
παιδάκι εγώ θα μείνω
τρυγώ τη γύρη απ' αυτές
και τις ρωγμές μου κλείνω..