[Αραχνιασμένα όνειρα] / ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Αραχνιασμένα όνειρα στολίζουν
το σκουριασμένο χθές
μιας ζωής που αχόρταγα έζησα
Τότε που στέγη ο ουρανός
προστάτευε ότι αγάπησα
και φύλακες τ άγρια βουνά
νανούριζαν τ άγια όνειρα
Μακάρι να γυρνούσαν
τα χαρούμενα χρόνια
που δίχως σκέψη
κάναμε θυσία τα ´πρέπει ´
στα ´θέλω ´ μας
Μα αλίμονον
λιποτάκτες δειλοί της καρδιάς
φέραμε δακρυσμένους καιρούς
Όπου ανατρχίλα
σκορπούσαν τα χέρια
σε ωραία κορμιά
τώρα πληγές ψηλαφίζουν
τα δάκτυλα
Τα θύματα εμείς
οι φονιάδες εμείς
Έτσι κι αλλοιως ξοφλήσαμε