Ως πόν’ τ’ αμμάθκια μ’ ανοιχτά τζιαι μπορώ τζιαι κρατώ σφιχτά
την πέννα μου τζιαι γράφω,
τες ρίζες μο΄ ‘ννά μαλλαχώ, ώσπου να πάω να βρεθώ
σσόσιειλα που τον τάφον.
Γιατ’ έν’ γερή κληρονομιά πον έπλασεν άλλην καμνιάν
ρίζαν σαν την δική μας
τζιαι δέτε οπόσιει ζωγραφκιάν στα κάλλη τζιαι στην ομορκιάν
εν έσιει πά’ στην γην μας.
Η Κύπρος έν΄ελληνική τζι οι σπήλιοι μαρτυρούν τα
τζιαι κόβκει που την ξενιθκιάν τζι εν λοαρκάζει όσα δκια
τζι έρκουνται τζιαι θωρούν τα.
Ρωτώ σας ούλλους που γυρόν τούτην την γην που σγάφφουν
χαμαί πά’ στα πατώματα που φεύκουσιν τα χώματα
πκοιαν γλώσσαν έν’ που γράφουν.
Έτσι προιτζιόν που ήβραμεν ο κόσμος αζουλεύκει
τζι εμείς χαλούμεν τα που μιας τα κάλλη της κληρονομιάς
ο νους μας πον δουλεύκει. Τζι ούλλη η γη ν’ αναυρτεί, πάλε που μέσα ‘νν΄ ακουστεί
η Ρωμιοσύνη έν ρίζα,
πόν’ που τες πρώτες ξακουστή τζι αντίς νερόν να κρατηστεί
γαίμαν την εποτίζαν.
Η Ρωμιοσύνη έν’ άρκαστης π’ όπου δικλήσεις έσιει,
τσαλαπατάς τον πους ιλλιεί, μα έντζ’ αρκεί, πάλε πολλιεί έτσι σαν μεν ιβρέσιει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου