Αθηνά Τέμβριου: Χτύπα το στίχο με το σφυρί, να πάρει τη μορφή του κόσμου.

Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΣΟΥ

Το πρωί που αγναντεύει ο ήλιος στην κορφή των βράχων τις ψυχές
αποθέτεις τα χέρια στη θάλασσα σαν χρωματίζεις μάτια παραγάδια του σύμπαντος.
Παράξενη που είναι η θάλασσα την ώρα
Που η ψυχή γεννά τον οίστρο.
Παράξενα πως μασουλά των ύπνο των γενναίων.
Να πιστεύεις στο παραμιλητό του κύματος,
στης χαράς τη στέρνα όλο να πνίγεσαι
και να διψάς τη παράδοση του κορμιού στα νερά

 που ξέπλυνε το πέλαγος στο τέλος της χώρας σου.

ΠΟΙΗΣΗ

Χτύπα το στίχο με το σφυρί
να πάρει τη μορφή του κόσμου.
Σπίθες να πετάξουν τα μάτια
να καεί το ξερό δάσος της μνήμης,
ν'αναστηθούν τα κομμένα
δεντρα που αγαπήσαμε
και τα χέρια να σκάψουν τη γη
ώσπου ο σπόρος σου Ποίηση
να καρπίσει και να θρέψει
τους πεινασμένους.

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

Σκυφτός γράφει μια ιστορία,
στίχο με στίχο τα αχνάρια της αλήθειας
να χαράξει.
Όταν αποκοιμάται
πλάθει την καληνύχτα της ζωής,
ώσπου να ανταμώσει το πρωινό
τη συνείδηση να περπατά.
Σαν δεν τη χαιρετήσει με τα πρώτα
χτυπήματα,
τη συναντά ξανά στους δρόμους σαν κλαίει,
για μια σταγόνα παρηγοριάς,
να ξεδιψάσει.