Γεράματα / Παπαϊακώβου Μάγδα

Τά νιάτα μας τά όμορφα, πού πήγαν καί χαθήκαν, σάν αστραπή περάσανε, καί εξαφανιστήκαν. Σιγά σιγά γεράσαμε, ασπρίσαν τά μαλιά μας, καί αρχίσαν πόνοι στό κορμή, πού τά αθρητικά μας. Χωλιστερόλη πίεση, ζάκχαρα κι' άλλα τόσα, τούν το κορμή πεδεύκουντο, τά γηρατειά προδόσαν. Νοιώθεις τά πάντα νά βαρούν, απάνω στό κορμή σου, καί δίχως χάπια δέν η ζής, είναι ή διαδρομή σου. Τά γηρατειά τά γέριμα, τόν άνθρωπον αλλάζουν, τόν κάνουν αργοκήνητο, τήν κατάντια τους κοιτάζουν. Ώ τζιέ τό φώς τών αμαδκιών, τζιέ τζίηνο λιανίσκη , ανακούφισει είς τά λιαλιά, ό γέροντας ηβρίσκει. Εφημερίδα νά μπορεί, λίον γιά νά δκεβάσει, νάκκο γιά νά ποσκολιστή, τήν ώρα νά περάσει. Άχ νά ήταν νά γυρίζασειν τά νιάτα λίον πίσω, τούτες τις γλυτζιές τίς ομορκιές, νά τίς ή ξανά ζήσω.