Εκείνο το Βαρώσι, των ανεμόμυλων.
Των μυρωμένων πορτοκαλανθών.
Αγάπησα την πλανεύτρα θάλασσά του.
Χώθηκα μες στην άμμο τη χρυσή.
Έζησα τα γλαφυρά μου καλοκαίρια
που έσταζαν αλμύρα.
Κοιμήθηκα στον ίσκιο της πορτοκαλιάς
που φύλαγε το σπίτι.
Έπαιξα κρυφτούλι
μες στα στιλπνά φυλλώματα του ευκαλύπτου
που δέσποζε φρουρός στη γειτονιά.
Οι εποχές μπαινόβγαιναν
κάτω απ’ τον φωτισμένο ουρανό της πόλης μου
με τις μοσχομυρισμένες χαρές της άνοιξης
και του φθινόπωρου την απαλή αγκαλιά.
Εκείνες οι παιδικές μου θύμησες
πέτρωσαν ξαφνικά ένα Αυγουστιάτικο πρωί.
Κρύφτηκαν μέσα σε απόκρυφα λημέρια
και προσμένουν μέχρι να ξυπνήσει
απ’ τον βαθύ της ύπνο η Πόλη μου.
Να ξαναγείρω το κεφάλι μου στα γόνατά της
κι όσα στερήθηκα,
μαζί της να ονειρευτώ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου