Ό πόνος τοΥ κάθε ανθρώπου / Μάγδα Παπαϊακώβου

Αυτή πού δέν επόνεσαν, δέν ξέρουν από πόνο, ούτε καί ξέρουν πώς πονού, έν μέ τά λόγια μόνο. Αυτός μόνο πού πονεί, πού νοιώθη πού υποφέρει, νοιώθη τό πόνο στήν ψυσιή, μόνο αυτός ηξέρει. Ήντα σταυρό πού κουβαλά, τζιέ ανηφόρα βκαίνει, πέφτει ξανασηκώνεται, αυτός καταλαμβαίνει. Ποτέ δέν βρέθηκε κανείς, κάποιος νά πλησιάσει, νά μοιραστή τό πόνο του, νάκκο τζι' αυτός νά πνάσει. Νά φορτωθεί τζιήν τό σταυρό, νά μοιραστή τό βάρος, νά πέρνει ανάσα τζιέ πνοή, τζιέ νά γεμίζει θάρρος. Νά νοιώσει κάποιο δίπλα του, δύναμη νά τού δώσει, νά μοιραστή τό πόνο του, χωρίς νά τόν.προδόσει. Μά δέν υπάρχουν άνθρωποι, νά σέ καταλαμβαίνου, άγγελοι είς τούς ουρανούς, τζιά αυτοί δέν κατεβαίνουν. Λόγια λαλούμε ούλλοι μας, καθόλου όμως πράξεις, γιατί δέν υπάρχει θέληση, τίποτε γιά νά αλλάξει. Όμως νά ξέρεις ή ζωή, τροχός είναι τζιέ γυρίζει, ούλλοι έν.μέ τό γυρί, σέ κανένα δέν χαρίζει. Σήμερα πόνεσα εγώ, αύριο σειρά εσού νά πιάσεις, νά θυμηθείς τά λόγια μου, ποτέ μήν τά ξεχάσεις.