Μεχμέτ σε
λυπήθηκα
,
όταν τραβούσες το
λουρί σφιχτά
πισθάγκωνα για να
με δέσεις.
Όταν σκληρά με
κτύπησες στο κούτελο
με τις γροθιές
σου.
Το βλέμμα μου σε
τρόμαξε, θυμάμαι,
πήρε τη δύναμή
σου και την έπνιξε,
μες στο πικρό
παράπονό μου.
Με κοίταξες
νευρικά, με ναρκωμένη σκέψη,
κι έξαλλος
ξαναλάκτισες τα σπασμένα πλευρά μου.
Πόνεσα, μα δεν
οργίστηκα, Μεχμέτ,
τα δάκρυά μου
ήταν για σένα.
Δεν ήμουν σκλάβος
σου...
Η σκλαβιά βάραινε
και σένα.
Στην ίδια αγορά
μας ξεπουλήσανε,
Μεχμέεετ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου