Τό φεγγάρι /Παπαϊακώβου Μάγδα

Κειτάζω είς τόν ουρανό, καί βλέπω τό φεγγάρι, νοιώθω νά μού χαμογελά, μέ σκέρσο καί καμάρι. Νά μέ κοιτάζει από ψηλά, τό μάτι νά μού κλείνει, σάν κάτι νά θέλει νά μού πεί, καί προσταγή μού δίνει. Έλα μαζί μου γιά νά δείς, τόν κόσμο από εδώ πάνω, τί γίνεται κάτω στή γή, γιά σένα εγώ τό κάνω. Είδα παιδάκια νά πεινούν, νά κλαίν καί νά σπαράζουν, βρώμικα ρούχα νά φορούν, τριγύρο νά κοιτάζουν. Βλέπω κάποιο νά έρχεται, τά πόδια του νά σέρνει, συλλογισμένος σκυθρωπός, πόνο στήν καρδιά του φέρνει. Σάν νά νοιώσε τό πόνο μου, αμέσως τό φεγγάρι, μού άπλωσε τό χέρι του, αλλού γιά νά μέ πάρει. Μέ πήρε καί σέ γειτόνιες, όλο πλούτη καί μεγαλεία, όμως καί κεί επικρατεί, παντού μελαγχολία. Γύρισα καί τό κοίταξα, στά μάτια πονεμένη, μά δέν υπάρχουν άνθρωποι, στήν γή ευτυχισμένοι; Καί όπως μέ εκοίταξε, τά μάτια του βουρκώσαν, τά δάκρυα του έτρεξαν, στά σύννεφα επέσαν. Κί ' αμέσως εκατάλαβα, σ' αυτήν τήν κοινωνία,. πολύ λίγοι είναι οί άνθρωποι, πού βρήκαν ευτυχία.