Πένθιμος ύμνος της αγάπης / Λαμπής Γιάννος

Δ’ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ 

‘ΚΑΙΣΑΡΙΟΣ ΔΑΠΟΝΤΕΣ’, ΣΚΟΠΕΛΟΣ

 Β’ βραβείο ποίησης

Μην μιλάς! Είναι ασέβεια! Μονάχα άκου!
άκου τους λυγμούς όταν το φέρετρο
μιας προδομένης αγάπης στο τάφο κατεβάζουν,
άκου τις πέτρες που κλαίνε καθώς ραγίζουν,
άκου τα δάκρια στη γη όταν σταλάζουν,
καμπάνας πένθιμης ο κτύπος της καρδιάς, ουρλιάζει,
σβήστε τον ήλιο, πάρτε το φεγγάρι κι αλυσοδέστε το
κ’ ύστερα μαχαιρωμένο ρίξτε το στο ποτάμι, κόκκινο απ’ το αίμα να το κάνει,
κλείστε τα ραδιόφωνα κι αφήστε ελεύθερα τα σκυλιά ν’ αλυχτούν
θρήνος και κλάμα ν‘ ακουστεί, να ξεραθεί η πλάση
νερό να μην ξανακελαρύσει πια, αλάτι κι άμμο οι θάλασσες να μείνουν,
αρπάξτε σιδεριές κι άγρια ραβδίστε τα τριαντάφυλλα
να πέσουνε τα πέταλα, να μαραθούν, να ξεραθούν,
τίποτα όμορφο ξανά να μην υπάρξει,
σβήστε όλα τα φώτα, φορέστε μωβ κορδέλα στ’ αστέρια,
μονάχα ένα κερί αφήστε αναμμένο, το φως του να είναι ωχρό
σκιές τη γη να τη γεμίσει, πιο σκοτεινή να είναι κι απ’ τον Άδη,
σπάστε τα ρολόγια ο χρόνος να παγώσει,
σχίστε τα ημερολόγια καμία εποχή να μην ξανάρθει
μονάχα για πάντα χειμώνας βαρύς και σκοτεινός, τον κόσμο να σκεπάσει