Αυτοί οι
άνθρωποι μου κλείνουν τον δρόμο
με τους
ωκεανούς των ματιών τους
και την εικόνα
του παράδεισου
ζωγραφιστή στα
βλέφαρα-
κατεβαίνουν
αδιάκοπα, δυο-δυο, δέκα-δέκα, μυριάδες
από τις στέγες
και τους καπνούς
της ξένης
πολιτείας,
κι όπως η πνοή
του άστρου στην άκρη κάθε κύκλου
πρασινίζει τα
χόρτα
περνώντας
σκύβουν και με φιλούν στο μέτωπο.
Αυτοί οι
άνθρωποι ξεχάστηκαν στο δρόμο μου…
έχουν χτίσει
τα σπίτια τους στα πόδια μου,
κάθονται
λύνοντας ασκήσεις ή γράφοντας μουσική
μέσα στις
παλάμες μου…
Κι αυτός που
στέκεται στους ώμους μου γελώντας τρανταχτά
κι αυτός που
τρώει τα μαλλιά μου παίρνοντάς τα για μολόχες…
πού να τους
βάλω πού να τους αφήσω.
Αυτοί οι
άνθρωποι έχουν όμορφα μάτια
μα το σώμα
τους είναι βαρύ σαν σίδερο.
Ακόμα και το
φιλί τους χαράχτηκε στο δέρμα μου
όταν με πήραν
για λειβάδι
Αναρωτιέμαι
πώς θα σβήσω τις γραμμές και τα χρώματα
τώρα που
φεύγουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου