Από το πρωτο βλεμμα της Μοιρας στην κουνια
Μ’ ολα τα χερια σου τον σταματας
Μ’ ολες τις θηλυκες φωνες τον εξορκιζεις
Μ’ ολα τα νειατα και την ομορφια τον ξεγελας
Φτιάχνεις φορεμα απο ανεμο και νερο θαλασσινό
Κι αποκοιμιεσαι απαλα στην αμμο
Εκει σε αρπαζει υπουλα
Μες στο ηδυτερο ονειρο
Καταπανω σου
Με τα ματια του εραστη
Με τα λογια της φιλης
Με την στοργη του πατερα
Εκει
Και η Δημητρα κι η Σεκινα
Τριγυρνουν- αιωνες τωρα-στον Αρη
Μουγγες γρηες
Μ ενα ακουστικο στο αυτι,
ενα μικρο ραβδι στα χερια
Η πετρα ολογυμνη ξερη
βγαζει απο μονη της δακρυ ανθυλιο
Πικρο στον ηλιο
Καταπανω σου
0 θανατος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου