[Ψιχαλίζει] / Γιάννος Λαμπής

Ψιχαλίζει
κι η θλιμμένη Ανοιξιάτικη σελήνη κάτι πασχίζει να μου πει,
δεν καταλαβαίνω όμως
και μια ανείπωτη γλυκιά μελαγχολία
σαν μαύρο ρούχο τυλίγει τη δική μου τη ψυχή.
Μου λείπεις
κι εδώ στη ξένη γη που δεν μου χαμογελά κανείς
μου λείπεις ακόμα πιο πολύ,
κλείνω τα μάτια να σε δω
και μέσα απ’ την γκρίζα ομίχλη
προβάλει ο βαρκάρης,
τ’ απλώνω το χέρι κρατώντας ένα κόκκινο τριαντάφυλλο
μα δεν το παίρνει ποτέ κι όλο απομακρύνομαι,
φτάνω στην απέναντι όχθη κι όταν κοιτάζω πίσω
η θολούρα σχεδιάζει στα μάτια μου
την δικιά σου, οδυνηρά γλυκιά μορφή,
μου λείπεις και δεν ξέρω αν θα μου φτάσει ο χρόνος
κι όμως ήθελα αγαπημένη μου
να σου χαρίσω τόση αγάπη,
όσες είναι κι οι σταγόνες στον ανάμεσα μας ωκεανό.