Σαν άρωμα από
γιασεμί λεπτό, που σβήνει
και σμίγει με
την αύρα της εσπέρας,
μοιάζει η
θλιμμένη μου απόψε ετούτη μνήμη:
Δυο χρυσά
μάτια, σα βελούδο χείλη,
κι ωραία καστανά
μαλλιά, που ψαύει ο αγέρας,
η μακρινή μου
των ’κοσπέντε χρόνων φίλη...
Τα χρόνια τώρα
ίσως την έχουνε πια αλλάξει,
κι ίσως τα
ωραία μαλλιά να ’γιναν γκρίζα,
και των ματιών
της ίσως να ’σβησε πια η λάμψη.
Όμως τις ώρες
του καλοκαιριού, μες στην ευδία
της νύχτας,
που οι σκιές τη μνήμη αναδιφούνε*,
τα εικοσπέντε
χρόνια της, εντός μου πάλι ζούνε
*αναδιφώ:
ερευνώ εξαντλητικά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου