Καταραμένη προσφυγιά / Παχίτη Μαρία

Χρόνια ολόκληρα ύφαινες τ’ ασβολερό μαγνάδι·

το σάβανο που θ’ άπλωνες στ’ ολέθρου την αλάνα

καθώς –πανούργο ίσκιωμα! τo σκεβρωμένο σώμα

θα έσερνες διαβαίνοντας, σαν Άρπυια λιμασμένη,

ανάμεσα απ’ της νιότης μας τις ξεσκισμένες σάρκες

και τ’ αλγεινά υπολείμματα όμορφων ονειράτων.

Σαρακιασμένος ο μποξάς με τις αναθυμήσεις

στις κούτρας μου τα γόνατα διάπλατα ανεῴχθη

σκορπώντας ανυπόφερτες κραυγές και θρηνωδίες

που τη ψυχή μού αντάριασαν την ταλαιπωρημένη

και τη ματιά μού έκαψαν μ’ ανάβρυσμα οδύνης.

Ευθύς, της μάνας η μορφή ολόδροση εστάθη

μ’ ένα γλυκό χαμόγελο στα πορφυρένια χείλη

και μ’ ένα χάδι γιατρειά πάσκισε να μου δώσει

καθώς ολούθε ευωδιές σκορπούσε θυμιατήρι

-το μόνο βιός που πρόλαβε φεύγοντας να αρπάξει-

για να ξορκίσει το κακό που –επάρατη! διαχέεις

καθώς σαν φίδι σούρνεσαι στης μοίρας μας τα μέρη

το αίμα μας βυζαίνοντας μ’ ακόρεστη μανία

για να μπορέσεις -σίχαμα! αιώνια να ζήσεις…

Το ποίημα απέσπασε το πρώτο βραβείο στον 1^ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης με θέμα «Η Προσφυγιά» που είχε προκηρυχθεί το 2012 από τον Πολιτιστικό Σύλλογο διατήρησης και προβολής της παράδοσης της Ανατολικής Ρωμυλίας.