Άσπρη σαν χιόνι,
στρουμπουλή και ψηλομύτα
δεν γύριζε να ρίξει ούτε ματιά
στους γείτονες της πίσω
πόρτας.
Ροζίτα μου πριγκήπισα,
Ροζίτα παινεμένη
Την φώναζε η Νεφέλη.
Την τάιζε και του πουλιού
το γάλα.
Πούπουλα για να κοιμηθεί, μετάξια για να
σκεπαστεί.
Και κάποια μέρα
σύννεφο απ’ τον ουρανό
κατέβηκε και πήρε τη Νεφέλη
Κι απόμεινε η πριγκήπισα
Ροζίτα δίχως στέμα
Επαίτης στης γειτόνισας την
πίσω πόρτα,
Όχι για το φαί ή τα
πούπουλα
και τα μεταξωτά . Για ένα γλυκό λογάκι μοναχά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου