***
Θυμάμαι ακόμα
τα κελαηδίσματα των
παιδιών
που έτρεχαν,
ξυπόλυτα χελιδόνια,
στις αλάνες.
Θυμάμαι ακόμα
τα καλοσυνάτα
βλέμματα
των γνωστικών
γερόντων
π’ αγκάλιαζαν τις
καρδιές μας.
Θυμάμαι ακόμα
τις μοσκοβολιές που
κούρνιαζαν
στις ποδιές των
μανάδων
με τ’ αλευρωμένα
πρόσωπα.
Θυμάμαι ακόμα
τους ρόζους στα
χέρια του πατέρα
την ώρα που μ’
έπαιρνε στα γόνατά του
και με χάιδευε μ’
αγάπη.
Θυμάμαι ακόμα
το χρώμα που έπαιρνε
ο ήλιος
καθώς, στημένος στην
άκρη του ορίζοντα,
γλυκοφιλούσε το
χοϊκό σου σώμα.
Θυμάμαι ακόμα
τ’ αβρά ψιθυρίσματα
τ’ αγέρα
σαν τρύπωνε στις
αθρόες φυλλωσιές
των περβολιών σου.
Θυμάμαι ακόμα
- στ’ ορκίζομαι! -
τ’ όνομά σου και το
ψιθυρίζω
κάθε που ξυπνώ και
κάθε που κοιμάμαι
για να μην
ξεθωριάσει η μνήμη σου:
Αργάκι…
Το ποίημα
απέσπασε 2ο Βραβείο στο διαγωνισμό ποίησης που είχε προκηρυχθεί από
τον Πολιτιστικό Όμιλο Αργακίου το 2011.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου