ΑΝΘΡΩΠΕ ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΕ

Την ανθρωπιάν στον άνθρωπον,

εν την μετρούν με λίρες,

ούτε γοράζουν με πουλούν,

εις της ζωής τες θύρες.

Η κοινωνία τους μετρά,

τζιαι φκάλλει τους ανθρώπους,

δκιαλέει κοσιηνίζει τους,

με τους δικούς της τρόπους.

Ο άνθρωπος πας τουν τη γη,

όσον ψηλά τζι’αν πάει,

θα φα κουγκιάν του Πλάστη μου,

τα μούτρα του θα φάει.

Αν γεννηθείς αβάττατζιης,

τέτοιος εν να πεθάνεις,

έν η αρρώστια που κρατείς,

ποττέ σου εν θα γιάνεις.

Σαν τούτους έσιει κάμποσους,

στη γη που λαχταρούσιν,

να παραδώσουσιν ψυσιήν,

εν να δυσκολευτούσιν.

Στην Κοινωνίαν άνθρωπε,

πάλεψε να γυρίσεις,

πιάστην πυξίδαν της ζωής,

άνθρωπος να μυρίσεις.

Στην κοινωνίαν άνθρωπε,

κτίσε δικό σου κάστρο,

να ξεχωρίζεις που μακρά,

σαν της πορνής το άστρο.