αντιθέσεις / Τεύκρος Ανθίας

Είναι μιαν ώρα, μια στιγμή, που με κυκλώνουνε οι λυγμοί, και πάω να κλάψω δυνατά, να λυτρωθώ απ΄ τα βάσανα, σ΄ αυτή την όμορφη βραδιά, να κλάψω για όλα τα παιδιά που μες τους δρόμους τριγυρνούν, απόκληρα, πεντάρφανα. Ιδού! ο μικρός μας Θοδωρής κι ο πιο μεγάλος ο Ριρής, στο πεζοδρόμι κάθουνται, χαζεύουν και καπνίζουνε, πιο πέρα ο Φάνης κι ο Τοτός, που τους παιδεύει ο πυρετός, βρωμολογούν και βλαστημούν, γελούνε και δακρύζουνε. Και κάποιος μορφινομανής, γιος της μαντάμας της Φανής, – σκιάχτρο και φάντασμα χλωμό, σαράβαλο κ΄ ερείπιο – περνάει μπροστά τους σιωπηλά, τους αντικρύζει και γελά, με τ΄ άθλιο παντελόνι του και το πουκάμισο το τρύπιο. Και μες τη σάλαν η κυρά, πλημμυρισμένη από χαρά, παίζει Μπετόβεν και Σοπέν, πιανίσσιμο και φόρτε, μερακλωμένη τραγουδά κ΄ έχει στο πλάι το λαδά, που προσπαθεί πολύ κουτά να της σερβίρει κόρτε.-

Συλλογή Τα σφυρίγματα του αλήτη