στη Μαρια
Κοσσιφιδου
Στα παραμύθια
τα δέντρα μιλούν
περπατούν
απλώνουν τα χέρια.
Οι ενήλικες γελούν
τρυφερά
με τις φαντασιώσεις
των παιδιών
που είναι απαραίτητες
,λεν,
για τη συναισθηματική
τους ωρίμανση.
Όμως προχθές
που μ΄ αγάπησες
για μια στιγμή,
καθώς περπατούσα
ήσυχα στο δρόμο
ένα δέντρο φυτεμένο
στο πεζοδρόμιο έσκυψε
και μου ψιθύρισε
ένα κατακόκκινο τραγούδι.
Τα λεπτά χωρισμένα
σα φτερά φύλλα του έπαιζαν φυσαρμόνικα.
Ένα παιδάκι με
το τόπι στο χέρι
μου έριξε μια γρήγορη
ματιά από την απέναντι αυλή.
Με μια ενστικτώδη
κίνηση άρπαξα το νόημα.
Είναι τα παιδιά
που γελούν μαζί
μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου