Τώρα που η ψυχή λευκά
τον πόνο εξωραίζει
κι η ομορφιά του ήλιου
απογυμνώνει το σκοτάδι
βάλε το χέρι σου θεέ μου.
Τάραξε τα νερά στην κολυμβήθρα σου,
δεν ακούς τη σαύρα
που μασάει τα χώματα και τα σκουλήκια;
Σεκάθε επίκληση,
καθώς επέρχονται οι μέρες,
πεθαίνουν στην τέφρα και τη ρίζα τους
οι "Βαμβακάδες"
όπως ακριβώς το όνειρο
που γεύεται ανίκανο το φως.
Εδώ η ζωή είν΄ ακριβή
κι ο άρχοντας πεθαίνει,
άσε τον άλλο που ακόμα τυραννά
τη σκέψη του για πίσω
υπομονή, υπομονή.
Σε τούτο το μυστήριο
που κομποδένεται με τ΄ άπειρο και το κρανίο
και το δαιμόνιο
κοιτάζει ανήλιαγα τον κόσμο
μια σταγόνα από φως η ανιστόρηση.
τον πόνο εξωραίζει
κι η ομορφιά του ήλιου
απογυμνώνει το σκοτάδι
βάλε το χέρι σου θεέ μου.
Τάραξε τα νερά στην κολυμβήθρα σου,
δεν ακούς τη σαύρα
που μασάει τα χώματα και τα σκουλήκια;
Σεκάθε επίκληση,
καθώς επέρχονται οι μέρες,
πεθαίνουν στην τέφρα και τη ρίζα τους
οι "Βαμβακάδες"
όπως ακριβώς το όνειρο
που γεύεται ανίκανο το φως.
Εδώ η ζωή είν΄ ακριβή
κι ο άρχοντας πεθαίνει,
άσε τον άλλο που ακόμα τυραννά
τη σκέψη του για πίσω
υπομονή, υπομονή.
Σε τούτο το μυστήριο
που κομποδένεται με τ΄ άπειρο και το κρανίο
και το δαιμόνιο
κοιτάζει ανήλιαγα τον κόσμο
μια σταγόνα από φως η ανιστόρηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου