Επισκέπτες

Σκέψεις αφόρητα στριμωγμένες παντού

γεμίζουν βασανιστικά το δωμάτιο.

Κάνω να τις κάψω με το κερί που τρεμοπαίζει,

να μην αφήσω ίχνος,

να μη μάθει για μένα κανείς.

Να σκορπιστώ σαν τις λέξεις,

ν’ αλλοιωθώ σαν αποκαμωμένο καράβι

που η αλμύρα της θάλασσας τσάκισε.

Καίω μερικές, ανασαίνω!

Οι στάχτες τους όμως γεννούν άλλες.

Έρχονται και παίρνουν ψυχή απ’ την ψυχή μου,

ένα μερίδιο τους δίνω σαν παλιά οφειλή.

Δεν αφήνουν περιθώριο για τ’ αύριο.

Είναι αμείλικτες.

Mε ματαιότητα το πλάθουν ξανά,

ύστερα αποχωρούν.