Η ένδοξη

Κυκλοφοράς σαν φάντασμα στο κέντρο της πόλης.

Η περιφέρεια δε θα σ’ άντεχε

στο κέντρο πάντα κρύβονται οι κατατρεγμένοι.

Σ’ ένα παλιό καμαράκι μου ’δειξαν πως μένεις

στο νοίκι κι αυτό σαν τα όνειρά σου.

Περιφερόμενο λείψανο κατάντησες.

Τα βλέμματα των περαστικών

αναρωτιούνται πώς και δεν πέθανες ακόμη;

Μα εσύ εκεί, κάθε μέρα εκεί

να θυμίζεις στον κάθε καλό οικογενειάρχη

μια στιγμή δικής του και δικής σου ματαίωσης,

κάθε εφήβου την πρώτη του λαχτάρα

χωρίς ίχνος έρωτα.

Μηχανικά, γρήγορα, αηδιαστικά.

Το πρόσωπό σου δεν μαρτυρά καμιά ομορφιά

κι ας λένε οι άλλοι.

Θα το ’χουν αγγίξει

όπως το σώμα σου πολλοί.

Δεν ξέρω αν ένιωσαν ποτέ για σένα.

Τώρα μονάχα περιφέρεσαι, να μας θυμίζεις.