Ο
Ιούλης πάντα έκαιγε
από
τότε που το συρματόπλεγμα
τυλίχτηκε
στον ήλιο
και
σκίασε αμείλιχτα
το
άρωμα των λεμονανθών
το
αρχαίο καράβι του Κάστρου
και
την άμμο που λαμπίριζε στο λιμάνι
ως
το ακρωτήρι με την εκκλησιά
Ο
Ιούλης πάντα καίει
στη
μοναξιά των πέντε λόφων
θαμπώνει
τα μάτια μας
κι οι χαραγμένες χούφτες μας
ανοίγουν
άδειες από το χώμα της αυλής
που
πλάθαμε λάσπη κι όνειρα
και
μετρούσαμε τον έρωτα
με
κλεμμένα φιλιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου