Κουβέντιαζες συνεχώς,
με τον σκέτο στο στόμα, για μακρινά της ζωής σου.
Έχουν παράξενη
όψη – ξωτικές μαρτυρίες- κείνα μακρινά. Πιο οικεία.
Μελετούσες το
πένθος των άλλων.
Την δική σου χρόνια
λύπη έκρυβες πίσω από τα λουλούδια του
βάζου.
Άνοιγες
προσεκτικά μ΄ ένα χρυσό κλειδάκι
τη μνήμη με τις
φωτογραφίες, να ψάξεις αυτούς που ξέχασες.
Αυτούς που σε
ξέχασαν
«Δεν μπορώ»
μου είπες.
«Δεν μπορώ, μ΄
αυτό τον τρόπο»
Σου απάντησα
αμέσως:
«Το χώμα για
να΄ ναι χώμα πρέπει να σκεπάζει ρίζες και πτώματα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου