Απροσδόκητα / Μιχαηλίδου Λίλη

Η κρίση χώρεσε παντού.

Τα μαλλιά της ανεμίζουν στα πρόσωπά μας.

Το άρωμα της, μυρωδιά μπουρδέλου, διαπεραστικό.

Κοιτάει με πάθος και αυταρέσκεια.

Οι κατηφορικοί δρόμοι της κρίσης.

Μπαλκόνι με θέα την κοιλάδα της κρίσης.

Το οικόσημο στην είσοδο της κρίσης.

Μα η κρίση, σκέφτομαι, είναι μια αφηρημένη έννοια

Πώς θα μπορούσε να κατακτήσει τον αέρα, τα βουνά

τη θάλασσα, τον ήλιο;

Πώς είναι δυνατό όλο αυτό το ευρύχωρο φως γύρω μας

να ανήκει στην κρίση;

Αψηφώ τις προειδοποιήσεις.

Φοράω τον χρόνο ανάποδα

ξεριζώνω τους άσπρους κροτάφους του

βάφω τα χείλη του κόκκινα

και εκτίθεμαι στην κρίση σας.