(15 του Δεκέβρη, 1955, ώρα 2 μετά τα μεσάνυχτα)
Αναστασία.
Απόψε η νύχτα είναι σαν την καλοσύνη σου.
Έβρεξε. Κι ήτανε τα δάκρυα όλων των αγαπημένων μας.
Η πρώτη μπόρα –του πρώτου και στερνού τους θρήνου.
Ύστερα, μόνο μερικές σταλαγματιές
πέφτανε σα ντιμινουέντο*
του ραγδαίου εμβατηρίου της βροχής.
Κι ήτανε κάτι δάκρυα,που αργοκυλούσανε και σβήνανε
στα δικά σας μάγουλα
–αγαπημένες γυναίκες,
θεία παιδιά της τρυφερής, αιχμάλωτης στοργής μας.
Κι ήτανε κάτι σα δροσοσταλιές,
που κρεμαστήκανε σαν κρούσταλλα
απάνω στα ματόκλαδα
της άγρυπνης αγάπης μας, για σας, για όλο τον κόσμο.
* ντιμινουέντο, το: μουσικός όρος που δηλώνει τη
βαθμιαία ελάττωση της έντασης του ήχου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου