Τραγούδι για το χαμένο χρόνο (απόσπασμα) / Παιονίδου Έλλη

και πάλι θυμήθηκα τις ολάνοιχτες πόρτες στη θάλασσα

και τους γλάρους να μπαινοβγαίνουν μ' ένα ψάρι

στο στόμα.

τιναγμένα φτερά και πούπουλα γύρω από μια φωτιά

που σιγοκαίει και δεν εννοεί

να ξεροψήσει τις πληγές της εφηβείας.

η βροχή ποτίζει τις ρίζες μου

ασπρίζει τα κόκαλα των νεκρών

εισχωρεί στις μυστικές σπηλιές

εκείνης της ανεξήγητης καρτερίας

και πάλι θυμήθηκα τις πορτοκαλιές

με τους γερμένους κλώνους

που πήρανε δρόμο, αύγουστο μήνα, κατακαλόκαιρο

και τα παιδιά - χίλια παιδιά μελαχρινά,

με κάρβουνα στα μάτια -

να σέρνουν πίσω τους την ποίηση φυλακισμένη

μέσα σε αθώες ζωγραφιές θανάτου.

αυτή ή βροχή, πολύ την τραβάει το τραγούδι μου

έτσι όπως ξάπλωσε ναρκωμένο από τον πυρετό

τόσων αιώνων που χώρεσαν μέσα σε μια στιγμή.

μαλάκωσαν τα φύλλα και πάνω τους

κάθισε σταυροπόδι η αρετή

σκεπασμένη με τα κουρέλια της.