Βραδάκι, βροχερό. Οι λιγοστοί διαβάτες
με τις ομπρέλες κοντοστέκονται.
Στο πεζοδρόμιο κουβάρι ένα κορμί. Μούσι ξανθό
μάτια κλειστά, κάπου στα είκοσι.
Ασήμαντο συμβάν πάνε δυο χρόνια
κοντά στη συνοικία των Ιταλών.
Γιατί λοιπόν κάθε που πνίγομαι
στην άνυδρη ευφορία Ανάστασης
νησιώτικης, καρφώνεται μπροστά μου
εκείνο το λιγνό βρεμένο μούσι
με ακάνθινο στεφάνι και σταυρό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου