ΤΖΙΕΡΥΝΙΑ / Μαρουλλα Πανάγου

Η θάλασσά σου πολλα πικράθθην τζι ένι γεύση της πικρή ζεχύριν
όπως την πίκραν μες την καρκιάμ μας που μας θωρούσιν σαν μουσαφίρην
Τρέσιει αρμυρόπικρόν το δάρκον τζι ένι τα μμάδκια μας πάντα θολά
στο μισοφέγγαρον πόνει καρτσιήμ μας τζιαι την καρκιά σσου γρόνια τρυπά

Αχ Πενταδάκτυλε μας τζιαι δεν ταράσσεις
Πε μας γιατί εν τους αποτάσσεις ;
‘Οσον εμεις τζι αν σ’ αρωτούμεν
την πολοήν σου την καρτερούμεν.
Αμμα εμούλλωσες εν συντηχάννεις
Την πομονήσ σου πως εν την χάννεις ;

Στέκει το κάστρο σου ποτζιει θωρεί μας, σαν στοισιωμένον νύχτα τζιαι μέρα
τζι Αροδαφνούσα μές στο τζιελλίν της, ν’ ακούει «μέρραπα» για καλημέρα.
Μα τζι αν πασκίζουν να σε τουρτζιέψουν την ιστορίαν σου εν το μπορούν
σπίδκια της Ρήαινας τζιαι βουβαφφέντο εν ριζωμένα!! την μαρτυρούν .

Μα Πενταδάκτυλε πως εν ταράσσεις
Πε μας γιατί εν τους ’ αποτάσσεις ;
‘Οσον εμεις τζι αν σ’ αρωτούμεν
την πολοήν σου την καρτερούμεν.
Αμμά εμούλλωσες, εν συντηχάννεις
Την πομονήσ σου πως εν την χάννεις ;