ΜΑΣΚΑ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ / Ιωσηφίδης Ιωσήφ

Το ποίημα αφιερώνεται 

στο ορφανό που ξαγρυπνά 

στον τάφο των γονιών του

 και στο παιδί της Συρίας 

που ξέβρασε η θάλασσα 

όταν η οικογένειά του 

το πάλευε από Τουρκία 

να φτάσει στην Κεντρ.Ευρώπη. 

Ως ηθοποιός σάς κολλώ με κερί φτερούγες, 
στο καμαρίνι μηρυκάζω ώρες, βλέπω ειδήσεις,
λύνω σταυρόλεξο θηρεύοντας πράσινα άλογα.

Σπουργίτης ραμφίζει το τζάμι να δω στην τηλεόραση
το παιδί στα ερείπια μπρος στις σάρκες των γονιών
το άλλο του μετανάστη που το ξέβρασε η θάλασσα.
Στο σταυρόλεξο, ένα οριζοντίως, γράφω: ‘τραγωδία’.
Πώς μπορώ να ταυτιστώ με το δράμα ενός παιδιού;
Αν τμήσω το δέρμα ως το κόκαλο; Ως το μεδούλι;
‘Μπαίνει στο σφαγείο, δεν ματώνει’, με ρωτά καθέτως
το δύο. ‘Ηλιαχτίδα’, απαντώ μεσ’ απ’ το σκοτάδι μου.

Ηθοποιός. Ποιο ήθος ποιώ; Στέκω, δεν παραστέκω,
η μάσκα έχει προθεσμία λήξης, το παιδί ξαγρυπνά
στον τάφο των γονιών, το άλλο κοιμάται στην ακτή.
Δέκα καθέτως: γράφω ‘υποκριτή’. Για μένα !
Το ψέμα ντρέπεται για τα χείλη μου που το είπαν,
η αλήθεια μού αφαιρεί τη μάσκα και με ανακρίνει
πώς δολοφονείται η αλήθεια, γιατί το λάδι πίσσωσε!
Τη μάσκα μου ας καταπιώ που κατάπιε το κενό, έτσι
ίσως φτάσω ο βραδύς την Ιστορία που προβαδίζει.
.
Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδης

Από την ανέκδοτη Ποιητική Συλλογή «ΚΟΥΡΟΣ ΚΑΙ ΚΟΡΗ»