ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ / Ιωσηφίδης Ιωσήφ

Άπλωσε το χέρι κι άνοιξε το παράθυρο,

ίσως το δρασκελίσει μια αχτίδα,

τεθλασμένη, από αντανάκλαση,

ένα άστρο που υπόσχεται αλλαγή.

Άνοιξε το παράθυρο,

ίσως κοιτάξει μέσα ένας βιαστικός,

μια ωραία που τη ραίνει η βροχή,

μια χελιδόνα που ’χασε το μικρό της.

Άνοιξε το παράθυρο,

ίσως φανεί η μπάλα των παιδιών

η φωνούλα τους ίσως σκαρφαλώσει

ένα κλαρί που λυγίζει, ένα γατί.

Άνοιξε το παράθυρο,

κι ας εισβάλει κύμα σκόνης, χαλαζιού,

μια σκιά ή η σκιά της, δύο που ’γιναν μία,

ή έστω μια σκιά που σκιάζει μιαν άλλη.

Άνοιξε το παράθυρο,

ακόμα κι αν η πόλη αποκοιμήθηκε,

ακόμη κι αν η πόλη αποδήμησε,

ακόμη κι αν δε φαίνεται ποιο απ’ τα δυο.

Άπλωσε το χέρι κι άνοιξέ μας το παράθυρο.

Στη θέση του θα υπάρχει μια ζωγραφιά

κρεμασμένη, κι ας μας κοιτάζει αμίλητα.

Τουλάχιστον θα γεμίζει τον άδειο μας τοίχο.

 (Ποιητική Συλλογή ΔΙΑΔΡΟΜΗ Β’ - Σί βόλε, 2003)