.
Ξένος στρατιώτης νόμισε σου έλιωσε το κρίνο.
Μόνο τ’ όνειρο μάτωσε, το γλυπτό σου ακέραιο
το σμίλεψε άγγελος, λάμπει αγνό άφθαρτο δίκαιο
και σε ανασύρω απ’ το χώμα, άγαλμα πονεμένο,
σκουπίζω τα μάτια και το στόμα σου, τα φιλώ,
με τα δάχτυλά μου φτιάχνω χτένα, σε χτενίζω,
έλα, πάρε το στήθος μου σύντροφο μαξιλάρι
απάνω να κυλάει το μάγουλό σου σαν αυγή.
Μην κλαις, ο Θεός δακρύζει βροχή και σβήνει
τους κύκλους που ένα κοτρώνι όρθωσε στη λίμνη,
έλα, φυτρώνουν ρόδα μυρίπνοα για την πληγή σου.
Όσο για μένα νιώθω να είμαι τα υποδήματά σου,
κρατώ τα πέλματά σου να περπατούν με θέληση,
λιώνω στη σκόνη όμως τα πόδια σου σφιχτά φιλώ
κι αγαπώ τη θλίψη, τους τραυματίες, ό,τι σκύβει
και μου μοιάζει, σαν βαδίζουμε δέρμα το δέρμα.
Αν το χαμόγελο χάσεις, πάρε απ’ το δικό μου,
έλα, πιάσε το ακατόρθωτο να θυμηθείς το αύριο:
όσα λέμε, σκεφτόμαστε και κάνουμε. Τη ζωή σου
ρίχνουν σε κοπριά και φυτρώνει χυμώδης, καθάρια.
Σ’ αγαπώ, άρα υπάρχεις, πάει να πει συνυπάρχω,
σαν γλύπτης που είδε στην πέτρα τη μορφή σου.
.
Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδης
Από την ανέκδοτη Ποιητική Συλλογή «ΚΟΥΡΟΣ ΚΑΙ ΚΟΡΗ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου