Την ώρα που πέφτει η νύχτα,
και κάθεσαι κουβαριαστός
στην γωνιά του τσαντιριού –
με τους αγκώνες στα γόνατα
και το κεφάλι στις απαλάμες –
μην αρχίσεις τα κλάματα.
Το ξέρω πως η νύχτα είναι ατέλειωτη,
το ξέρω πως η νύχτα είναι πικρή,
μα μην αρχίσεις τα κλάματα.
Σου γράφω τούτο το γράμμα
για να σου πω πως οι προδότες
είναι μονάχα μια χούφτα.
Σου γράφω για να σου πω
πως οι όπου Γης Έλληνες,
έχουν το βλέμμα τους καρφωμένο
στον πόνο και την αγωνία σου.
Η καρδιά τους κι’ η σκέψη τους
τριγυρνούν μέσα στο δικό σου τσαντίρι.
Το ξέρω πως η νύχτα είναι ατέλειωτη,
το ξέρω πως η νύχτα είναι πικρή,
μα μην αρχίσεις τα κλάματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου