MANA MOY / Φωτιάδου Αρτεμίου Ελένη

Mάνα
Σε κρατάω ακόμα απ΄το χέρι
μέσα στο ράγισμα της νιότης 
Νήμα αόρατο
στα χτυποκάρδια ανάμεσα
γέρνει επάνω μας
σαν ανθισμένος κλώνος μυγδαλιάς
και μας γεμίζει αιώνια άνοιξη

Μάνα μου
Ξυπνώ πρωί, όλους τους χρόνους
ανασκουμπώνομαι πριν φύγει ο ήλιος
πλένω με την αγάπη σου τα πανωσέντονά μου
να’ χω κατάλευκα να σκέπω τα όνειρά μου

Mάνα μου εσύ
Αιώνιο πρόσωπο στους βράχους της ερήμου χαραγμένο
κοίταζες με δυο μάτια όαση τα ασταθή μου βήματα στην άμμο
Μάτια γεμάτα πράσινο ζωής, βρύσες που κελαρύζανε την έγνοια
με κράτησαν ολόρθο μέσα στην πείνα και τη δίψα του καιρού

Αχ, Μάνα
Μεγάλωσα, γερνάω
Ασπρομαλλιάζει η σκέψη και η έγνοια μου
Εσύ πάντα νέα
Αγάπη που δεν άγγιξαν ρυτίδες
βρέχεις μ΄αθάνατο νερό
θνησιγενείς μου στίχους
από το Άλφα ως το ΄Απειρο
από τη μάχη ως τον πόλεμο
Πάντα Εσύ, ασπίδα της ψυχής μου

Και τώρα, Μάνα
Κάθε που πέφτει νύχτα, γίνεσαι άστρο
Φως μου γεμάτο μουσική από νανούρισμα παλιό
«΄Αγια Μαρίνα τζιαι τζιυρά …»
Περνούν τα χρόνια
με δυο νότες καρφωμένες μες στις λέξεις μου

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου