Χειμερινές καταιγίδες,
οι χαμένες ελπίδες
τα μεγάλα καράβια,
που προσάραξαν στην καμένη γη.
Σιωπηλό σεργιάνι,
στο έρημο λιμάνι,
τα ζευγαράκια αμίλητα,
πιασμένα χέρι-χέρι.
Η ματιά που χάθηκε,
στο ουράνιο τόξο,
στην απεραντοσύνη του κόσμου,
του κόσμου του μικρού.
Αλάργα το μυαλό,
που βούλιαξε σαν γέρικο καράβι,
μέσα στις θάλασσες,
στ’ απέραντο, της χαμένης μου ψυχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου